Sa isang malayong pook, may isang paraisong tila hinabi mula sa mga pangarap. Ang hangin ay puno ng halimuyak ng iba’t ibang uri ng bulaklak—rosas, sampaguita, at tulips—na nag-aanyaya sa bawat dumaraan na huminto at huminga ng malalim. Ang mga kulay ng mga bulaklak ay tila isang obra maestra ng kalikasan, mula sa matingkad na pula at dilaw hanggang sa malambot na lila at puti, na naglalakbay sa hangin sa bawat ihip ng hangin.
Sa gitna ng kagandahang ito, ang mga paru-paro ay naglalaro, tila mga alitaptap na sumasayaw sa liwanag ng araw. Ang kanilang mga pakpak ay kumikislap sa ilalim ng sinag ng araw, nagpapakita ng mga anyo na parang mga alahas na kumikislap sa liwanag. Ang kanilang paglipad ay isang sayaw ng kalayaan at kasiyahan, na nagdadala ng buhay at kilig sa bawat sulok ng hardin.
Ang lugar na ito ay hindi lamang isang tanawin kundi isang karanasan. Ang bawat hakbang ay nagdadala ng bagong tanawin, bagong halimuyak, at bagong damdamin. Ang mga bulaklak at paru-paro ay nagiging simbolo ng kagandahan at pag-asa, na nagpapaalala sa atin na sa kabila ng mga pagsubok, may mga lugar na puno ng kulay at buhay, naghihintay lamang na matuklasan.
Comments